Φεστιβάλ στην Κόνιτσα - Oι ύποπτες χρηματοδοτήσεις και ο "ρόλος" που διαδραματίζει η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση...

Για τρίτη χρονιά το μουσικό φεστιβάλ «Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά» επιστρέφει στην ακριτική Κόνιτσα, φέρνοντας ένα «διάλογο» ανάμεσα στην παράδοση και τον πειραματισμό. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, σε συνεργασία με τον βραβευμένο με Grammy μουσικό παραγωγό Christopher King, επιχειρεί μια πολιτιστική «εξερεύνηση» που, όπως αναφέρει το πρόγραμμα, παρουσιάζει τις μουσικές κουλτούρες των Νoτίων Βαλκανίων, παντρεύοντας παραδοσιακούς ήχους με σύγχρονες μορφές.
Όμως, όσοι θυμούνται τις παλαιότερες εκδηλώσεις της Στέγης Ωνάση στην ίδια περιοχή δεν μπορούν παρά να ανησυχούν. Όπως πληροφορηθήκαμε τότε, το τριήμερο στην οικία Χάμκως — μητέρας του Αλή Πασά — συνοδευόταν από μια διαφημιστική αφίσα που θύμιζε τελετές παγανιστικές, ενώ το πρόγραμμα συνδύαζε τσάμικο τραγούδι με… τράπ και χιπ-χοπ, σε μια μυσταγωγική, όπως τη χαρακτήριζαν, σύμμειξη.
Οι καλλιτέχνες που επιλέχθηκαν, όπως ο Black Morris — γνωστός και ως «Νέγρος του Μοριά» — σατίριζαν μέχρι και την... Κυριακή προσευχή (Πάτερ ημών), προκαλώντας το κοινό αίσθημα και θίγοντας τα ιερά και όσια του Έθνους και της Πίστης. Ο συνεργάτης του, Odydoze, κινούταν στο ίδιο μήκος κύματος. Τέτοιου είδους επιλογές μόνο σεβασμό προς την τοπική παράδοση δεν δείχνουν.

Παράλληλα, το Ίδρυμα Ωνάση με περηφάνια προωθεί μια ατζέντα που υπερασπίζεται ομόφυλες οικογένειες και ευρύτερες «ευαισθησίες», όπως δηλώνει ξεκάθαρα στην ιστοσελίδα του, εντελώς ασύμβατες με την παραδοσιακή κοινωνία της περιοχής.

Φέτος, το πρόγραμμα φαίνεται κάπως πιο «βελτιωμένο», όχι τόσο ανοιχτά αντεθνικό - ίσως έπεσαν οι τόνοι. Όμως, το πνεύμα παραμένει: στην ακριτική Κόνιτσα ήρθαν τις προηγούμενες χρονιές, να πουν στους απογόνους Μικρασιατών και Φαρασιωτών ότι πρέπει να «συμφιλιωθούν» με τους Τούρκους μέσω της μουσικής, ενώ η πολιτιστική και εθνική προπαγάνδα καλά κρατούσε σε μια περιοχή εξαιρετικά ευαίσθητη γεωπολιτικά.

Και φυσικά, κανείς δεν αντέδρασε. Ο Δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο μοιάζουν να κοιμούνται τον βαθύ ύπνο του... Αμερικανικού ονείρου. Παρά τις διεθνείς καταγγελίες για χρηματοδοτήσεις της Στέγης Ωνάση από τα ίδια τα ταμεία που προωθούν την περίφημη «γκέι ατζέντα» και άλλες αμφιλεγόμενες «ευαισθησίες», η τοπική κοινωνία μένει σιωπηλή. Φαίνεται πως λεφτά για τους προπαγανδιστές υπάρχουν ακόμη, και μάλιστα αρκετά. Πόσο «ανεξάρτητο» και «καθαρό» μπορεί να είναι ένα ίδρυμα που συχνά προωθεί πολιτιστικά προγράμματα αμφίβολης εθνικής ταυτότητας, χρηματοδοτούμενα από πηγές που κανείς δεν εξετάζει;

Η «μουσική συμφιλίωση» και η «πολιτιστική πολυφωνία» που προβάλλει η Στέγη Ωνάση δεν είναι τίποτε άλλο από μια καλά καμουφλαρισμένη προσπάθεια πολιτιστικού ελέγχου και πολιτικής προπαγάνδας, στην καρδιά μιας περιοχής που ποτίστηκε με αίμα ηρώων και μαρτύρων.
Όσο οι τοπικές αρχές αφήνουν ελεύθερο αυτό το παιχνίδι, τόσο θα βαθαίνει το κενό ανάμεσα στην πραγματική πολιτιστική κληρονομιά και τις επιτηδευμένες ιδεοληψίες που επιβάλλονται. 

Κλείνοντας, να σημειώσουμε ότι η Κόνιτσα από την μία καυχιέται πως είναι η γενέτειρα του Αγίου Παϊσίου (πλησιάζει και η μνήμη του), όμως αξίζει να αναρωτηθούμε: τι θα έλεγε σήμερα ο Άγιος αν έβλεπε τέτοιες εκδηλώσεις από φορείς που προπαγανδίζουν την woke ατζέντα, αλλοιώνουν την παράδοση και χλευάζουν τα ιερά της πίστης μας; Το πιθανότερο είναι πως δεν θα σιωπούσε, αλλά θα αντιδρούσε με πόνο και προσευχή για τον εκφυλισμό της κοινωνίας και την πνευματική τύφλωση των υπευθύνων...