Ήτοι <Αρχή άνδρα δείκνυση>
Γεννήθηκε στην Κόνιτσα στις 30 Οκτωβρίου του 1929. Στο διάστημα της κατοχής, έφηβος ων, αναμείχθηκε ενεργά στην Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Με την απελευθέρωση εφοίτησε στη Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων. Στη συνέχεια γράφτηκε στην Φαρμακευτική Σχολή του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου έλαβε πτυχίο το έτος 1958.
Μετά την αποφοίτησή του επέστρεψε στην πατρίδα του την Κόνιτσα, όπου ανέλαβε το φαρμακείο του πατέρα του. Άνθρωπος κοινωνικός, γενναιόδωρος και ανοιχτός σε όλους, γρήγορα κέρδισε την αγάπη και την εκτίμηση όλων των συμπολιτών του. Αναμείχθηκε ενεργά με τα κοινά, εξελέγη Δήμαρχος το 1959 και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το 1964.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του υπηρέτησε την Κόνιτσα και τους πολίτες της όχι μόνο αφιλοκερδώς, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και με προσωπική οικονομική επιβάρυνση. Ευεργέτησε πλήθος συμπολιτών του είτε εμμέσως είτε αμέσως, όπως μαρτυρούν όλοι όσοι των εγνώρισαν. Ιδού πως σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Ρούση η νεκρολογία του Γιάννη Λυμπερόπουλου στο περιοδικό ΚΟΝΙΤΣΑ (Αρ. 74, έτος Ζ΄ Ιούνιος 1968):
«Ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ κι ο ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ, μέσα σ΄ αυτόν τον κόσμο του παραλόγου και της ασυνεννοησίας, με τον οποίο μπορούσαμε να έχουμε διάλογο. Στο πρόσωπό του βλέπαμε όλη την καλή παράδοση και καλλιέργεια της Κόνιτσας, αυτό που είχαμε αγαπήσει. Ήταν πάντοτε η ΚΑΛΗ ΠΡΟΘΕΣΗ, η ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ, το αποκούμπι του καθενός. Ήταν ο ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ για τα μικρά και τα μεγάλα. Ήταν η γενναία κι αυθόρμητη ψυχή, που τα αποτολμούσε. Ήταν ο ακούραστος που συνέχιζε. Ήταν ο συνεπής που δεν λοξοδρομούσε. Ήταν ο ανιδιοτελής που θυσίαζε τα πάντα για τους συνανθρώπους του, για τον τόπο. Ήταν η καρδιά του ΕΥΕΡΓΕΤΗ. Ήταν ο ΑΡΙΣΤΟΣ, ο ΑΞΙΟΣ της Κόνιτσας. Ήταν η προσωποποίηση της πίστης προς τον ΑΝΘΡΩΠΟ ».
Το 1963 ο Κωνσταντίνος Ρούσης έκαμε την κορυφαία προσφορά του στον τόπο, που τόσο αγάπησε: εδώρησε οικόπεδο επτά (7) στρεμμάτων αντικειμενικής αξίας τότε 300.000 δρχ., για να αναγερθεί το κτίριο του Γυμνασίου - Λυκείου Κόνιτσας. Δεν υπολόγισε τα χρήματα. Όπως ο ίδιος έλεγε: «η γνώση θα δημιουργήσει ανθρώπους, που θα πάνε τον τόπο μπροστά. Χρειαζόμαστε μορφωμένους και ικανούς ανθρώπους».
Η προσωπική του ακτινοβολία ξεπέρασε προσωπικές και πολιτικές αντιπαλότητες. Η προσφορά του αναγνωρίστηκε όντας ο ίδιος εν ζωή: Παρασημοφορήθηκε από τον βασιλέα ΠΑΥΛΟ τον Β΄ το 1964 με το σταυρό των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος. Ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ο Β΄ τον ετίμησε με το Μεγαλόσταυρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Την 25η Ιουνίου 1968, κατά τραγική σύμπτωση ταυτόχρονα με την έναρξη των εργασιών για την ανέγερση του Γυμνασίου - Λυκείου, η Κόνιτσα θρήνησε την απώλεια του επιφανέστερου τέκνου της:
Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΡΟΥΣΗ
(Ήταν για μας μία προϋπόθεση για ότι μας κρατούσε σφιχτοδεμένους με την ΚΟΝΙΤΣΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΣΑΜΕ. Γιάννης Λυμπερόπουλος "ως άνω")
Η μητέρα του Αικατερίνη Ρούση και η σύζυγός του Βασιλική Ρούση συνεχίζοντας τη γενναιοδωρία του για αρκετά χρόνια προσέφεραν ένα αξιόλογο χρηματικό ποσό (4000 δρχ.) στο μαθητή / τρια, που πρώτος τελείωνε το 6-τάξιο Γυμνάσιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου